Op maandagochtend ga ik vertwijfelt aan de ontbijttafel zitten; ik zie het even niet meer zitten. De weersvoorspellingen voor de komende week zijn niet best en ik heb voor zondag 35 mensen, een muzikant en een cateraar uitgenodigd.
Daarnaast heb ik een veel te drukke week voor de boeg; de muren van het toilet en de douche voor de gasten tegelen en voegen, naar het dorpshuis om reclame te maken voor de Kleedjesmarkt op Koningsdag, standhouders voor de Pinksterfair regelen, naar de cardioloog met mijn vader, cursus op woensdagavond, naar de kapper (in Rotterdam!), uit eten met de dames van de gym en een High Tea organiseren voor 7 oud-collega’s… Waar ben ik mee bezig?! Ik neem een resoluut besluit en zeg dekapper in Rotterdam en de cursus op woensdagavond af. Dat geeft lucht.
We bestellen een partytent van 5×8 meter en bedenken dat we die naast de brocante winkel kunnen plaatsen en kunnen verwarmen, zodat de gasten het niet koud hebben. En Martin heeft een palletkachel gekocht en plaatst die vrijdagmiddag nog even in de winkel. Wat een aanwinst! De kachel bedoel ik, maar mijn Martin natuurlijk ook.
Woensdagochtend belt mijn vader en zegt dat ie echt niet naar de cardioloog kan. Door zijn nieuwe katheter kan hij niet zitten en dus niet met de auto naar het ziekenhuis. Ik bel even later met de afdeling urologie en leg zijn klachten uit. De verpleegkundige concludeert dat de katheter waarschijnlijk niet goed geplaatst is en adviseert direct naar het ziekenhuis te komen. Daar gaat mijn dagje tegelen, maar natuurlijk rij ik naar Dordt en bel onderweg mijn vader om te vertellen dat we naar het ziekenhuis gaan. Ik zet de passagiersstoel zo ver mogelijk naar achter en de leuning zo ver mogelijk naar beneden. In ligstand vervoer ik mijn vader naar zijn verlossing. Half hangend in een rolstoel scheur ik met mijn vader door de ziekenhuisgangen waar vervolgens mijn geduld – en dat van mijn vader!- op de proef wordt gesteld. Na 10 minuten begint mijn vader zijn ongenoegen te uiten en na een paar minuten loop ik naar de balie en geef aan dat we met spoed naar het ziekenhuis zijn gekomen omdat mijn vader niet kan zitten… Een minuut later worden we naar binnen geroepen. Een kordate verpleegkundige plaats even een nieuwe katheter. Mijn vader grimast van de pijn, maar weet toch nog te vertellen dat hij er wel vijf kinderen mee verwekt heeft. “Verwekt, maar niet gebaard!” haakt de verpleegkundige er direct op in. ‘Dat is wel even wat anders, dan zo’n kathetertje plaatsen!’
Laat in de middag kom ik versleten thuis. De medicatie zit weer in bakjes, afspraak voor plaatsen nieuwe buikkatheter gemaakt, telefonisch overleg met cardioloog gehad… Ik bekijk alle to do lijstjes die op de keukentafel liggen en begin boodschappenlijstjes te maken. Mijn verjaardagscadeau is dat onze geliefde Jan Albert van Tutta Italia komt en ik dus niet zelf hoef te koken, maar ja een verjaardag zonder stress kan toch ook niet. Dus maak ik zelf de borrelplanken, koop de drank in, bedenk een 0.0 cocktail en bak samen met Celia een paar taarten voor het dessert.
Als zaterdagmiddag de zeven collega’s vertrekken, zetten we met hulp van vrienden de enorme partytent op. Ik bedenk dat ik de bank uit ons huis erin wil zetten en dat vindt Martin nog oké, maar die enorme palm van 50 kg!, nee dat is hem echt teveel. Even later zie ik Paul met de palm onder zijn arm de dijk aflopen naar onze loungehoek. Het begint er goed uit te zien en ik krijg er zin in…
Zondag rond 15.30 arriveert Tutta Italia met zijn nieuwe bus en ook Maarten, onze muzikant. Het feest kan beginnen! Een voor een dalen de gasten af naar onze tuin; de felicitaties, cadeaus, knuffels,… het is allemaal zo hartverwarmend. Ik geniet met volle tuigen en ben dankbaar dat ik met zoveel fijne mensen om mij heen zestig geworden ben.
Martin & Ria
Jammer dat het voor rolstoelgebruikers niet zo makkelijk is om beneden en naar boven te komen en in het gras rijden gaat ook slecht maar verder is het een leuke plek